Δεν ξέρω
Τι να γράψω
Και πως να το γράψω
Αν το βρω
Σώθηκα
Προσωρινά
(σημείωση για την προσωρινή μου ευλάβεια
χωρίς να θέλω να μειώσω παραπλανητικές σκέψεις)
31.3.08
Παραλία
Κοιτάζοντας τη Θηβών
από το φανάρι της Ιεράς Οδού
μου φαίνεται ότι, η θάλασσα πια
είναι πολύ κοντά
από τα καλοκαίρια που ξενυχτάγαμε
στην Καστέλα και τη Ζέα.
Συγκρίνοντας αποστάσεις
δεν απορώ.
Συνδέονται στο μυαλό
παρελθόν και μέλλον
χωρίς να μπερδεύονται
Οι λειτουργίες δεν σταματούν.
Στο φανάρι είναι ένας
ρακοσυλλέκτης,
ανάβει πράσινο
και στρίβω αριστερά
για το σπίτι.
από το φανάρι της Ιεράς Οδού
μου φαίνεται ότι, η θάλασσα πια
είναι πολύ κοντά
από τα καλοκαίρια που ξενυχτάγαμε
στην Καστέλα και τη Ζέα.
Συγκρίνοντας αποστάσεις
δεν απορώ.
Συνδέονται στο μυαλό
παρελθόν και μέλλον
χωρίς να μπερδεύονται
Οι λειτουργίες δεν σταματούν.
Στο φανάρι είναι ένας
ρακοσυλλέκτης,
ανάβει πράσινο
και στρίβω αριστερά
για το σπίτι.
Σωσίας
Κάποια γέννησε ένα μωρό
μεγάλο και παχύ σαν γουρούνι,
βαρύ και φωνακλάδικο.
Στο σώμα του διάσπαρτα,
έχει μεγάλες μαύρες τρίχες
σαν τεντωμένα αγκάθια.
Έχει άσχημη απαίσια έκφραση
στο πρόσωπό του και κλαίει δυνατά
σαν χαλασμένη τεράστια καραμούζα.
Η μάνα του κάθεται δίπλα στο
κρεβάτι, σε μια κουνιστή καρέκλα,
και κεντάει ήρεμη, γλυκιά και εύθυμη.
Τα μαλλιά της πιασμένα πίσω, ψηλά.
Σιγοτραγουδά και της λέω να το δώσει
σ' ορφανοτροφείο
(μάλλον σε τσίρκο με τέρατα)
αλλά εκείνη, με τα μάτια χαμηλά
χωρίς να με κοιτάξει, λέει ότι το αγαπάει.
Ανοίγει το παράθυρο να μπει ο ήλιος
και το αγαπάει.
μεγάλο και παχύ σαν γουρούνι,
βαρύ και φωνακλάδικο.
Στο σώμα του διάσπαρτα,
έχει μεγάλες μαύρες τρίχες
σαν τεντωμένα αγκάθια.
Έχει άσχημη απαίσια έκφραση
στο πρόσωπό του και κλαίει δυνατά
σαν χαλασμένη τεράστια καραμούζα.
Η μάνα του κάθεται δίπλα στο
κρεβάτι, σε μια κουνιστή καρέκλα,
και κεντάει ήρεμη, γλυκιά και εύθυμη.
Τα μαλλιά της πιασμένα πίσω, ψηλά.
Σιγοτραγουδά και της λέω να το δώσει
σ' ορφανοτροφείο
(μάλλον σε τσίρκο με τέρατα)
αλλά εκείνη, με τα μάτια χαμηλά
χωρίς να με κοιτάξει, λέει ότι το αγαπάει.
Ανοίγει το παράθυρο να μπει ο ήλιος
και το αγαπάει.
30.3.08
Για τον Γεώργιο Σουρή
Ήθελα πάρα πολύ να αναρτήσω ένα από τα αγαπημένα μου ποιήματα ενός από τους αγαπημένους μου ποιητές. Γεώργιος Σουρής (2 Φεβρουαρίου 1853 - 26 Αυγούστου 1919, Ερμούπολη, Σύρου). Το συγκεκριμένο είναι από την εξής διεύθυνση όπου υπάρχουν κι άλλα: http://www.phys.uoa.gr/~nektar/arts/poetry/gewrgios_soyrhs_poems.htm
Τεμπελιά
Δεν έχω κέφι για δουλειά,
πάλι με δέρνει τεμπελιά
και κάθομαι στο στρώμα...
Βρίσκω το σώμα μου βαρύ
και όλη η γη δε με χωρεί
κι ο ουρανός ακόμα.
Κακό νομίζω το καλό
και βλέπω μία στα χαμηλά
και μία κοιτώ επάνω...
Σ' αυτόν τον κόσμο τον χαζό
ας ημπορούσα να μη ζω
μα ...δίχως να πεθάνω.
Τεμπελιά
Δεν έχω κέφι για δουλειά,
πάλι με δέρνει τεμπελιά
και κάθομαι στο στρώμα...
Βρίσκω το σώμα μου βαρύ
και όλη η γη δε με χωρεί
κι ο ουρανός ακόμα.
Κακό νομίζω το καλό
και βλέπω μία στα χαμηλά
και μία κοιτώ επάνω...
Σ' αυτόν τον κόσμο τον χαζό
ας ημπορούσα να μη ζω
μα ...δίχως να πεθάνω.
Ισορροπία
τώρα δεν είμαι ερωτευμένος
δεν μ' αρέσουν οι βόλτες
ούτε μυρίζω τα λουλούδια
καμία όμορφη εικόνα
δεν μπορεί να μου επηρρεάσει
την Άνοιξη
καμιά
δεν μπορεί να παγιδεύσει
την προσοχή μου
και βλέπω νύχτα
αργές ταινίες
με νερό.
δεν μ' αρέσουν οι βόλτες
ούτε μυρίζω τα λουλούδια
καμία όμορφη εικόνα
δεν μπορεί να μου επηρρεάσει
την Άνοιξη
καμιά
δεν μπορεί να παγιδεύσει
την προσοχή μου
και βλέπω νύχτα
αργές ταινίες
με νερό.
14.3.08
Ο βάτραχος και ο σκορπιός
Μια φορά ένας σκορπιός ήθελε να περάσει απέναντι ένα ποτάμι αλλά δεν μπορούσε γιατί το ποτάμι ήταν πλατύ και βαθύ και αυτός δεν μπορούσε να κολυμπήσει. Εκεί που καθόταν στην άκρη και κοίταζε το ποτάμι, είδε έναν βάτραχο και τον ρώτησε αν μπορεί να τον κουβαλήσει στην πλάτη του για να περάσει απέναντι. Ο βάτραχος του είπε:
- Φοβάμαι μήπως με τσιμπήσεις.
- Μα, αν σε τσιμπήσω θα βυθιστείς και θα πνιγώ κι εγώ μαζί σου, είπε ο σκορπιός. Ο βάτραχος σκέφτηκε λίγο και συμφώνησε. Πήδηξε τότε ο σκορπιός στην πλάτη του κι άρχισε ο βάτραχος να κολυμπά προς την άλλη όχθη. Την ώρα που ήταν στη μέση του ποταμού, ο σκορπιός τσίμπησε με την ουρά του τον βάτραχο. Αυτός ένιωσε το δηλητήριο μέσα του και άρχισε να βυθίζεται όμως λίγο πριν πνιγεί, ρώτησε τον σκορπιό που βυθιζόταν μαζί του, γιατί το έκανε αυτό και ο σκορπιός απάντησε:
- Γιατί αυτή είναι η φύση μου.
- Φοβάμαι μήπως με τσιμπήσεις.
- Μα, αν σε τσιμπήσω θα βυθιστείς και θα πνιγώ κι εγώ μαζί σου, είπε ο σκορπιός. Ο βάτραχος σκέφτηκε λίγο και συμφώνησε. Πήδηξε τότε ο σκορπιός στην πλάτη του κι άρχισε ο βάτραχος να κολυμπά προς την άλλη όχθη. Την ώρα που ήταν στη μέση του ποταμού, ο σκορπιός τσίμπησε με την ουρά του τον βάτραχο. Αυτός ένιωσε το δηλητήριο μέσα του και άρχισε να βυθίζεται όμως λίγο πριν πνιγεί, ρώτησε τον σκορπιό που βυθιζόταν μαζί του, γιατί το έκανε αυτό και ο σκορπιός απάντησε:
- Γιατί αυτή είναι η φύση μου.
10.3.08
Λίγες εικόνες
Bλέπω το παπούτσι
Μετά τις γραμμές της φόρμας
Κι ύστερα φίδια μπερδεμένα
Από κάτω
Σαν να μην έχω ξαναδεί καλώδια
Θα τα φτιάξω ή θα τ' αφήσω καλύτερα έτσι
Να με μπερδεύουν για να κοιμάμαι ήσυχος
Έτσι κι αλλιώς δεν κάνουν θόρυβο
Όταν λείπω δεν ξέρω τι γίνεται.
Μετά τις γραμμές της φόρμας
Κι ύστερα φίδια μπερδεμένα
Από κάτω
Σαν να μην έχω ξαναδεί καλώδια
Θα τα φτιάξω ή θα τ' αφήσω καλύτερα έτσι
Να με μπερδεύουν για να κοιμάμαι ήσυχος
Έτσι κι αλλιώς δεν κάνουν θόρυβο
Όταν λείπω δεν ξέρω τι γίνεται.
Μέσα - Έξω
Στην πόλη
Όλοι ένα πράμα όλοι πιασμένοι
Κήπους δεν έχουμε πίσω
Ούτε ήλιο
Ακίνητοι, χτισμένοι εδώ
Μόνο λίγοι γλυτώνουν
Κινούνται γρήγορα ή αργά
Σε διάφορες κατευθύνσεις
Και δεν συναγωνίζονται
Δεν συνωστίζονται
Ευτυχώς κάπου κάπου
Στέλνουν κι ένα γράμμα
Όλοι ένα πράμα όλοι πιασμένοι
Κήπους δεν έχουμε πίσω
Ούτε ήλιο
Ακίνητοι, χτισμένοι εδώ
Μόνο λίγοι γλυτώνουν
Κινούνται γρήγορα ή αργά
Σε διάφορες κατευθύνσεις
Και δεν συναγωνίζονται
Δεν συνωστίζονται
Ευτυχώς κάπου κάπου
Στέλνουν κι ένα γράμμα
8.3.08
Φυσικά, η Βιργινία
Το πρώτο όνομα και η πρώτη λέξη που μου έκαναν εντύπωση από μικρή ηλικία, ίσως και 8 χρονών ήταν α) από την λέξη "φυσικά", ο συνδυασμός του "φ" και του "σ" και β) από το όνομα Βιργινία το "Β" και το δίγραμμα "ργ". Είχαν πιάσει μόνιμη θέση στο μυαλό μου για χρόνια και είχα φτιάξει δύο προτάσεις : "Φυσικά, φυστίκια" και "κυρία Βιργινία σ' αγαπώ". Η πρώτη φράση χρησίμευε όταν δεν ήμουν σίγουρος ότι κατάλαβα κάτι ή όταν κάποιος έλεγε την λέξη φυσικά χωρίς να ξλέρω γιατί την είπε, αλλά και όταν άκουγα τι έλεγαν οι άλλοι, δεν κταλάβαινα έτισ κι αλλιώς οπότε, είτε ήμουν εκεί είτε όχι, πάλι το ίδιο πράγμα έκανα. Αυτή ήταν άμυνα στην ασχήμια που ζούσα καθώς, όταν ήμουν μικρός, τίποτα δεν μου άρεσε. Ή σχεδόν τίποτα.
Η φράση "κυρία Βιργινία σ' αγαπώ" ήταν μία φράση που την έλεγα όταν σκεφτόμουν γυναίκες που είχα δει και μου άρεσαν όμως δεν καταλάβαινα τι μου συνέβαινε τότε. Γιατί τις κοίταζα και μετά τις σκεφτόμουν; Αργότερα, στην εφηβεία, την χρησιμοποιούσα όταν μου άρεσε κάποια κοπέλα, αλλά δεν μπορούσα, λόγω διαφόρων (προσοπικο-οικογενειακών) δυσκολιών, να την πλησιάσω.
Δεν μπορώ όμως να θυμηθώ αν υπήρξε κάποια κυρία Βιργινία που να την είχα γνωρίσει ή είχα ακούσει το όνομα από αλλού (παλιές ελληνικές ταινίες, ραδιόφωνο, εφημερίδες) ή, ακόμα, αν συνδέεται το όνομα αυτό με το άλλο όνομα, το Αγλαία, όπου ήταν το νοσοκομείο που με είχε πάει κάποιες φορές ο πατέρας μου αλλά εγώ δεν ήθελα όπως δεν ήθελα ποτέ να πηγαίνω σχεδόν πουθενά και ειδικά σε νοσοκομεία. Όταν ξεκινούσαμε όμως, μου άρεσε η διαδρομή κια πάντα όταν πλησιάζαμε ένιωθα μία αναγούλα στο στομάχι και τα μάτια μου μισόκλειναν. Καθώς περιμέναμε για τον γιατρό, καμιά φορά με έπιανε το πείσμα μου και σηκωνόμουν να κινηθώ λίγο -συνήθως με κατεβασμένο το κεφάλι- αν και σπάνια ήθελα να κινούμαι, εκτός άμα παίζαμε μπάλα με τα παιδιά έξω στη γειτονιά στο δρόμο.
Η φράση "κυρία Βιργινία σ' αγαπώ" ήταν μία φράση που την έλεγα όταν σκεφτόμουν γυναίκες που είχα δει και μου άρεσαν όμως δεν καταλάβαινα τι μου συνέβαινε τότε. Γιατί τις κοίταζα και μετά τις σκεφτόμουν; Αργότερα, στην εφηβεία, την χρησιμοποιούσα όταν μου άρεσε κάποια κοπέλα, αλλά δεν μπορούσα, λόγω διαφόρων (προσοπικο-οικογενειακών) δυσκολιών, να την πλησιάσω.
Δεν μπορώ όμως να θυμηθώ αν υπήρξε κάποια κυρία Βιργινία που να την είχα γνωρίσει ή είχα ακούσει το όνομα από αλλού (παλιές ελληνικές ταινίες, ραδιόφωνο, εφημερίδες) ή, ακόμα, αν συνδέεται το όνομα αυτό με το άλλο όνομα, το Αγλαία, όπου ήταν το νοσοκομείο που με είχε πάει κάποιες φορές ο πατέρας μου αλλά εγώ δεν ήθελα όπως δεν ήθελα ποτέ να πηγαίνω σχεδόν πουθενά και ειδικά σε νοσοκομεία. Όταν ξεκινούσαμε όμως, μου άρεσε η διαδρομή κια πάντα όταν πλησιάζαμε ένιωθα μία αναγούλα στο στομάχι και τα μάτια μου μισόκλειναν. Καθώς περιμέναμε για τον γιατρό, καμιά φορά με έπιανε το πείσμα μου και σηκωνόμουν να κινηθώ λίγο -συνήθως με κατεβασμένο το κεφάλι- αν και σπάνια ήθελα να κινούμαι, εκτός άμα παίζαμε μπάλα με τα παιδιά έξω στη γειτονιά στο δρόμο.
Κριτικές
Είναι λάθος για τους νέους συγγραφείς να διαβάζουν κριτικές λογοτεχνίας γιατί, λόγω απειρίας και επειδή δεν έχουν τις αντιστάσεις, τις κατάλληλες άμυνες, επηρρεάζονται και αναβάλουν συνεχώς για κάτι “καλύτερο”, “ανώτερο”, “ιδιοφυές”, αντί να αφήσουν την (οποιαδήποτε) ιστορία να γεννηθεί μέσα τους και έτσι, αμέσως μετά, να ξεκινήσουν την δουλειά τού αφηγητή, αυτού δηλαδή, που θα αναλάβει να κοινοποιήσει στους άλλους, την ιστορία. Υπέπεσα σ’ αυτό το λάθος. Δεν ξέρω αν θα υπάρξει αποτέλεσμα από αυτή την συνειδητοποίηση και αν τελικά θα είναι κάτι καλό, το πιο σπουδαίο όμως είναι ότι μία ολόκληρη ιστορία με ανθρώπους έχει γεννηθεί μες το κεφάλι μου και όχι ένα κείμενο με χαρακτήρες. Δεν ξέρω ποιο είναι ή, αν υπάρχει επόμενο βήμα. Μαθαίνοντας την τεχνική του ο καθένας, βρίσκοντας σιγά-σιγά τις αφηγηματικές του νόρμες, ίσως μετά να είναι ικανός να γράψει ό,τι θέλει. Ίσως. Δεν ξέρω αν αυτό είναι ωφέλιμο ή όχι και για ποιους. Το μόνο που ξέρω είναι ότι δεν είμαι ακόμα τεχνίτης, παρά αφηγητής. Το ακούω και το βλέπω όταν μιλώ με τους άλλους.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)