Φυσικά, η Βιργινία

Το πρώτο όνομα και η πρώτη λέξη που μου έκαναν εντύπωση από μικρή ηλικία, ίσως και 8 χρονών ήταν α) από την λέξη "φυσικά", ο συνδυασμός του "φ" και του "σ" και β) από το όνομα Βιργινία το "Β" και το δίγραμμα "ργ". Είχαν πιάσει μόνιμη θέση στο μυαλό μου για χρόνια και είχα φτιάξει δύο προτάσεις : "Φυσικά, φυστίκια" και "κυρία Βιργινία σ' αγαπώ". Η πρώτη φράση χρησίμευε όταν δεν ήμουν σίγουρος ότι κατάλαβα κάτι ή όταν κάποιος έλεγε την λέξη φυσικά χωρίς να ξλέρω γιατί την είπε, αλλά και όταν άκουγα τι έλεγαν οι άλλοι, δεν κταλάβαινα έτισ κι αλλιώς οπότε, είτε ήμουν εκεί είτε όχι, πάλι το ίδιο πράγμα έκανα. Αυτή ήταν άμυνα στην ασχήμια που ζούσα καθώς, όταν ήμουν μικρός, τίποτα δεν μου άρεσε. Ή σχεδόν τίποτα.
Η φράση "κυρία Βιργινία σ' αγαπώ" ήταν μία φράση που την έλεγα όταν σκεφτόμουν γυναίκες που είχα δει και μου άρεσαν όμως δεν καταλάβαινα τι μου συνέβαινε τότε. Γιατί τις κοίταζα και μετά τις σκεφτόμουν; Αργότερα, στην εφηβεία, την χρησιμοποιούσα όταν μου άρεσε κάποια κοπέλα, αλλά δεν μπορούσα, λόγω διαφόρων (προσοπικο-οικογενειακών) δυσκολιών, να την πλησιάσω.
Δεν μπορώ όμως να θυμηθώ αν υπήρξε κάποια κυρία Βιργινία που να την είχα γνωρίσει ή είχα ακούσει το όνομα από αλλού (παλιές ελληνικές ταινίες, ραδιόφωνο, εφημερίδες) ή, ακόμα, αν συνδέεται το όνομα αυτό με το άλλο όνομα, το Αγλαία, όπου ήταν το νοσοκομείο που με είχε πάει κάποιες φορές ο πατέρας μου αλλά εγώ δεν ήθελα όπως δεν ήθελα ποτέ να πηγαίνω σχεδόν πουθενά και ειδικά σε νοσοκομεία. Όταν ξεκινούσαμε όμως, μου άρεσε η διαδρομή κια πάντα όταν πλησιάζαμε ένιωθα μία αναγούλα στο στομάχι και τα μάτια μου μισόκλειναν. Καθώς περιμέναμε για τον γιατρό, καμιά φορά με έπιανε το πείσμα μου και σηκωνόμουν να κινηθώ λίγο -συνήθως με κατεβασμένο το κεφάλι- αν και σπάνια ήθελα να κινούμαι, εκτός άμα παίζαμε μπάλα με τα παιδιά έξω στη γειτονιά στο δρόμο.